Opieka na czas pobytu w szpitalu.
Idź do strony Poprzedni 1, 2

anni

hej,
ja miałam 9 lat temu operację w Trzebnicy.
Na początku, tuż po operacji była za mną mama(przeżywała to bardziej niż ja..)Pod koniec pobytu,gdy już mogłam sama się przejść po korytarzu itd., chciałam sama żeby już pojechała i przyjechała po mnie dopiero kiedy miałam jechać do domku:)
Na początku jednak...lepiej żeby bliska osoba była przy Tobie..pielęgniarki, pielęgniarkami,lekarze lekarzami- opieka w Trzebnicy była rewelacyjna-jestem bardzo dobrego zdania jeśli chodzi o ten szpital, jednakże...mama to mama:)...miałam szczęście gdyż tuż przy szpitalu siostry zakonne wynajmowały pokoje, tak wiec mama miała gdzie przenocować.

joa93

olazasada19

chodzi mi o to że jak już mi tak bardzo nie była pomoc potrzebna bo już zaczęłam chodzić i czasami miałam odwiedzinki to przechodziłam naprawdę cieżkie chwile - myślałam że to trochę inaczej będzie...że będę prosta a wtedy byłam jeszcze opuchnięta i nie było widać efektu operacji co jest naturalne i bolało mnie wszystko gdy się ruszałam... i pamiętam wtedy że rodzina bardzo mnie wtedy wspierała....np tata mi powiedział że muszę trochę poczekać, być cierpliwa aż się wszystko zagoił... Mówił też mi że taka Madzia co kiedyś z nią byłam na masażu chińskim miała operacje dwa lata temu i już jej tata mówił mojemu że już biega...i jest z nią wszystko w porządku.
A co do powrotu do rzeczywistości to właśnie to co wyżej napisałam ale także gdy się jest już w domku tego nie można i tego...prawie jak warzywko... Ja np bardzo się denerwowałam jak mi coś upadło a jeszcze nie byłam na siłach by kucnąc... a kiedyś całe życie się schylałam... i tu i też w innych kwestiach bardzo potrzebna jest pomoc i wsparcie innych:)

joa93

Rozumiem i dziękuję Smile

Na pewno masz rację, zwłaszcza ze wiesz do na podstawie swoich przeżyć..Kurczę, ja to już w ogóle cierpliwa nie jestem Smile

olazasada19

dasz radę

Na pewno jesteś bardziej cierpliwa niż myślisz:) Pamiętaj że co Cię nie zabije to umocni:)

kasica

teraz kiedy jestem już po, mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że bez mamy nie dałabym sobie rady! Nic sama praktycznie nie mogłam robić, a nie dzwoniłabym przecież ze wszystkim po pielęgniarki, bynajmniej ja

pomagała mi w czym tylko się dało, wspierała mnie psychicznie i jestem jej za to bardzo wdzięczna.
sama ani się napić, ani zjeść, ani coś podnieść, coś wziąć, nic.
potem dopiero, kiedy było lepiej jakieś 4 dni po operacji zaczynałam sama coś robić, ale wcześniej byłam za słaba. bez mamy ani rusz

carpe diem

wiesz , konieczna może i nie jest, ale na pewno pomocna. Moa mama była ze mną po operacji i naprawdę czułam się lepiej mówiąc do mamy że muszę np iść do kibla, a nie do pielęgniarki. Poza tym w trudnych chwilach, przy mocnym bólu mama mnie zawsze przytuliła i to zawsze jakoś lepiej wpływało na mnie.